Ik heb een hele poos een blog bijgehouden. Hierop schreef ik over mijn bestaan als illustrator. Inmiddels ben ik een stuk minder actief met mijn blog. Maar deel ik nog steeds graag de teksten die ik ooit schreef. Hieronder lees je blogpost die ik schreef op 26 juli 2016 en die toepasselijk is voor deze illustratie.
De afgelopen tijd heb ik heel veel andere dingen gedaan, en nu ik mij weer op illustreren ga richten vraag ik mijzelf soms af wat ik precies ‘ben’. Wat moet ik zeggen als iemand vraagt wat ik doe? Wat zet ik op mijn CV? Er zijn een hoop dingen die ik leuk vind, en ik doe vaak van alles tegelijk, dus moet ik dan kiezen? Ik merk dat mensen vaak een duidelijk antwoord van me verwachten. 'Ik ben kunstenaar’. Maar mag ik ook meerdere dingen zijn?
Hetgeen dat mij rust geeft in zo'n identiteitscrisis is mijn creativiteit. Soms komt er ineens uit al die twijfel ineens iets heel moois naar voren, bijvoorbeeld een tekening, tekst of het inzicht dat ik iets niet wil, waardoor hetgeen dat overblijft hetgeen is dat ik wel wil. Dan kijk ik naar mijn werk en denk ik “ohja, ik weet heel goed wat ik wil, het staat op papier en ik hoef er alleen maar naar te kijken”. De moeilijkheid is om de rust te vinden om dat gevoel naar voren te laten komen als je het idee hebt dat je in een miljoen richtingen geduwd wordt.
"Weglopen van je angsten is hetzelfde als weglopen voor je dromen".
Die tekst plopt nog regelmatig in mijn hoofd. Ik schreef hem namelijk maanden geleden zomaar in mijn dummy nadat ik een tekening had gemaakt van een dame die wegloopt. Ik besef me dat hij heel erg toepasselijk was op mijn eigen strubbelingen. De ene dag wil ik als een doorzichtige cavia door het leven kruipen en het andere moment als een pauw met alle veren uit glanzend in de zon. De cavia is eigenlijk meer mijn ding maar ik besef me ook wel dat een illustratie carrière met verkopen van eigen werk dan een beetje moeilijk wordt…
Dus voorlopig kies ik voor de middenweg: een cavia met een pauwenkostuum.
Eigenlijk is deze tekst ook te veel cavia en te weinig pauw… Maar die gedachte druk ik meteen de kop in, je onzekerheden delen is heel erg pauw! En de cavia fluistert zachtjes “anders schrijven we morgen gewoon een nieuw blog…”