Ik heb een hele poos een blog bijgehouden. Hierop schreef ik over mijn bestaan als illustrator. Inmiddels ben ik een stuk minder actief met mijn blog. Maar deel ik nog steeds graag de teksten die ik ooit schreef. Hieronder lees je blogpost die ik schreef op 9 februari 2016 en die toepasselijk is voor deze illustratie.
Vandaag een ode aan de liefde in de vorm van een illustratie. Over een paar dagen is het alweer Valentijnsdag en dat vond ik een leuke reden om eens een tekening over de liefde te maken. Maar dan niet over kalverliefde of iets met een schattig beestje, dat is er al genoeg, maar iets wat je eraan herinnert dat echte liefde voor altijd is. Ik heb illustraties waar zeker een verhaal achter zit of die ik in een bepaalde periode van mijn leven heb gemaakt waardoor ze veel voor mij betekenen, maar de kijker zelf de ruimte geven om een gevoel, gedachte of idee te hebben bij de tekening is veel leuker dan mijn eigen gevoel of idee aan de kijker op te leggen.
Afijn, terug naar mijn ode aan de liefde. Want of je Valentijnsdag nu wel of niet leuk vindt, een illustratie over de liefde is altijd welkom. Het moest een tekening worden over hoe de liefde eeuwig maar ook breekbaar kan zijn. En dat viel nog best tegen! Ik kon eerst alleen maar cliché beelden bedenken van zwanen, baby’s met moeders en mensen hand in hand op straat.
Toen bedacht ik me dat ik ooit een treinreis maakte van Den-Helder naar, euh… nouja doet er niet toe, maar er zat toen een oud stel tegenover me. De man viel op door zijn hoed en grote schoenen, en de oude vrouw naast hem hield zijn hand vast en had een lieve blos op haar gezicht. Ze zeiden de hele reis niets tegen elkaar maar ze hielden wel de hele reis elkaars hand vast. De oude vrouw aaide er af en toe overheen en pakte tijdens de reis een boterham met kaas uit haar handtas en gaf die aan haar man. Toen ze uit de trein gingen gaf de man haar voorrang en pakte weer haar hand zij liep achter hem aan zodat ze samen de trein uit konden stappen. Toen ze buiten kwamen lieten ze elkaar los en kwamen er drie kleine kinderen op ze af stormen. Toen reed mijn trein verder.
Een loos verhaal misschien maar wel een beeld dat me altijd is bij gebleven, dat oude stel die de hele treinreis niets zeiden tegen elkaar maar wel liefdevol elkaars hand vasthielden. Want als je van elkaar houdt is het al goed om gewoon bij elkaar te zijn.
Ik vond het een mooi onderwerp voor mijn tekening en ben blij dat ik deze herinnering eens als tekening heb kunnen vastleggen.