2017
Buiten dat ik heel graag teken hou ik van ambachten. Een ambacht wat ik heel erg bewonder is kleien en het maken van sculpturen, draaien van potten, vazen en etc. Ik volgde een cursus bij Natasja Schrijvers van BAMkeramiek en dat groeide uit tot een leuke samenwerking: een servies met tekeningen.
Tijdens ShowUP 2017 presenteerden we de eerste versie van ons gezamenlijke servies. Zoals altijd bij een eerste wordt de tweede versie beter, mooier, strakker etc, maar die eerste blijft altijd speciaal en mag met alle liefde in mijn keukenkastje staan. Of nee, pronken in mijn servieskast! Gezellig bij mijn prachtige omakopjes die men kan bestempelen als kitscherig en oubollig (waar ik het uiteraard niet mee eens ben).
Ik bedacht me dat dit ook geldt voor alle creatieve uitingen: die eerste, imperfecte versie die altijd het ontstaan is van een nieuw idee dat uiteindelijk heel mooi wordt. Als die eerste er nooit was geweest had ik nooit iets gehad om te verbeteren.
Eerlijk gezegd heb ik een tijdje hierover gedaan dit te leren. Ik herinner me nog een tekenleraar die ons liet tekenen, maar een gum was verboden. Als hij zag dat je had gegumd vroeg hij zo hard wat je DAAR had gedaan terwijl je voor de klas stond dat je het een tweede keer wel zou laten.
Het gevolg was dat ik dacht dat ik niet kon tekenen omdat hetgeen dat ik getekend had niet ‘perfect’ was in mijn ogen. Maar later bedacht ik me dat ik nooit anders was gaan tekenen zonder het eerst fout te doen, tenminste, wat in mijn ogen fout was.
Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat ik niet eens meer een gum in huis heb… Als er iets niet goed gaat teken ik eromheen of begin ik opnieuw. Trouwens, dat is ook wel makkelijk gezegd want ik teken zo goed als alleen maar digitaal, maar het gaat om het idee.
Het klinkt als het cliché: van je fouten moet je leren, maar voor 'de eerste’ gaat dat niet op want dat is het ontstaan van een nieuw prachtig idee, dus geen fout. Zonder die eerste was er nooit iets tastbaars. Ik heb heel veel ‘eerste’ in mijn huis staan en eigenlijk horen ze bij mij zoals foto’s uit een fotoalbum. Ik kan overigens ook genoeg ‘eerste’ herinneren die ik het liefst uit het raam had gegooid of ritueel had verbrand maar die heb ik ergens ver, ver, ver hier vandaan in de kast gestopt. Want later vind ik ze vast wel leuk.
Om op het servies terug te komen: we hebben een gelimiteerde oplage aan winkels en webshops verkocht, en misschien dat ik ooit nog eens een servies zal maken.
