Ik heb een hele poos een blog bijgehouden. Hierop schreef ik over mijn bestaan als illustrator. Inmiddels ben ik een stuk minder actief met mijn blog. Maar deel ik nog steeds graag de teksten die ik ooit schreef. Hieronder lees je blogpost die ik schreef op 1 mei 2016 en die toepasselijk is voor deze illustratie.
Deze week wist ik niet zo goed waar ik het in mijn blog over moest hebben. Ik vroeg me af of net als bij tekenen het onderwerp vanzelf aan komt waaien. En ik denk het wel want onze kat Poekie gaat nu demonstratief voor me op de tafel zitten. Ik heb een onderwerp! Misschien gaat het niet echt over tekenen en misschien ook wel maar vooral over Poekie want ik moet ooit nog een tekening voor hem maken. Een tekening die mij herinnert aan Poekie hoe hij is.
Een leuk verhaal om te vertellen is hoe Tim en ik aan Poekie zijn gekomen. Het is niet echt een liefde op het eerste gezicht verhaal, maar ik moest en zou een kat hebben. Gevalletje liever vandaag dan morgen. Tim ook, want wat leek het ons een feest zo´n klein gezellig beest in huis. Dagdelen zouden er voorbij vliegen spelend met ons nieuwe huisdier. Dus we besloten een kat te redden uit het asiel. Dat was dus één grote taaie bedoeling, zonder namen van asiels te noemen kan ik wel zeggen dat het allemaal erg frustrerend was. Alle katten hadden al een baasje of waren volgens de dame in het asiel geen match met ons. Aangezien ik mijn hele leven al katten heb gehad werd ik daar ontzettend nijdig van.
Na wat mislukte pogingen besloten we naar een ander asiel te gaan daar waren drie katten. Twee kittens, broertje en zusje, die kattenaids hadden, en Poekie. De keuze was dus niet echt reuze…. en Poekie deed ook niet echt zijn best zichzelf te verkopen want hij zat alleen maar in een hoekje met grote ogen naar ons te kijken. We besloten toch dat we Poekie moesten redden van zijn lot en drie weken later mochten we onze nieuwe vriend ophalen. Feest! Want we hadden eindelijk onze kat en het zou niet lang duren voordat Poekie met ons vrienden zou zijn.
Ondertussen een jaar later is Poekie een soort van vrienden met ons met een voorkeur voor Tim. Met mij kan hij niet zoveel en met ons bezoek al helemaal niet. Eigenlijk is Poekie een kleine hufter. Als hij een mens zou zijn zou hij niet veel vrienden hebben denk ik. Maar dat maakt helemaal niets uit. Hij hoort bij ons en we houden van hem zoals hij is. En hij houdt stiekem ook wel van ons. Vooral als we hem eten geven. En midden in de nacht houdt ie soms ook van ons.
Ik voel me een beetje schuldig dat ik dit over Poekie schrijf maar ik denk dat iedereen weet die wel eens bij ons thuis is geweest wat ik nu bedoel. Poekie trekt z'n neus op voor alles wat er niet uit ziet als Tim. Oja en als ik even naar de buurvrouw ben geweest en haar kat een aai over de bol heb gegeven gunt Poekie mij geen blik meer waardig. Gelukkig is Poekie tegen ons wel gezellig (als het hem uitkomt) en iedere dag word ik weer blij van zijn uitgesproken norse persoonlijkheid.
Een kat kan niet spreken maar er zijn zoveel dingen aan Poekie die hem maken tot wie hij is en waardoor ik blij van hem word en van hem hou. Daarom wil ik hem ooit nog eens vastleggen als tekening.